Wstęp pracy magisterskiej

5/5 - (2 votes)

Niespełna siedem lat temu rozpoczęło się moje spotkanie z Taiz i trwa nadal. Udział w Europejskich i Międzykontynentalnych Spotkaniach Młodych pozwolił mi na odczytanie Kościoła w jego dynamicznej żywotności, nieustannej młodości duchowej i powszechności orędzia pojednania.

Celem mojej pracy  jest przedstawienie Taiz jako Wspólnoty  życia monastycznego, sięgającej korzeniami wczesnego cenobityzmu chrześcijańskiego i wykazanie znaczenia jej posłannictwa wobec Kościoła i świata.

Przeprowadzając wnikliwą analizę źródeł można powiedzieć, że „Dobrą Nowiną” dla Kościoła  jest właśnie Wspólnota Taiz, która uczy młodych chrześcijan doświadczać Kościoła pojednanego.

Antycypacja  pojednania należy bowiem do istoty jej powołania realizowanego w wymiarze wspólnotowym, ekumenicznym i misyjnym (rozdział I).

Temat podejmujący problem integracji Kościoła należy do podstawowych zagadnień współczesnej eklezjologii.

Wspólnocie Taiz zawdzięczamy wypracowanie nowego sposobu uprawiania ekumenizmu,  który przekroczył fazę  dyskursywną przechodząc do sfery działań praktycznych, duszpasterskich. Chodzi tu o aktywny twórczy proces jednoczenia chrześcijan pojednanych z Bogiem, z drugim człowiekiem  i samym sobą (rozdział II).

Pojednanie jest drugim imieniem zbawienia, dotyczy każdego człowieka, którego codzienna egzystencja musi opierać się na pozytywnym przeżywaniu tych trzech relacji.

Wspólnota nie podaje gotowych rozwiązań, lecz doprowadza młodych do autorefleksji i samodzielnego podejmowania zaangażowania tam gdzie żyją. Na tym polega pedagogia Taiz. Wspólnota zaprasza młodych na spotkanie europejskie i międzykontynentalne na Pielgrzymkę Zaufania przez Ziemię, aby z pewnej odległości od miejsca zamieszkania z perspektywy rychłego powrotu nauczyli się nowego spojrzenia, radowania się z faktu bycia Kościołem ciągle młodym (rozdział III).

Podstawą niniejszych rozważań jest analiza źródeł Taiz, czyli pism samego Założyciela  jak i całej Wspólnoty.

Cenne okazały się dwa opracowania w postaci książkowej.

Książka J.M. Paupert’a stanowi bogaty materiał faktograficzny. Poprzez szerokie cytacje najwcześniejszych dzieł założyciela Wspólnoty autor wnosi dużo światła w dzieje początków.

„Brat Roger Założyciel Taiz” K. Spink to dzieło późniejsze, pochodzące z lat osiemdziesiątych. Nosi ono cechy dokumentu o specyficznej formie; gdzie partie narracyjne w dyskretny sposób przechodzą w monolog brata Rogera.

Artykuły w czasopismach katolickich i teologicznych („Znak” „Communio”) posiadają wartość dobrych, rzeczowych komentarzy.

Zebranie odpowiedniej literatury źródłowej sprawiło mi najwięcej problemów.  Dotarcie do materiałów archiwalnych Taiz jest w zasadzie niemożliwe, gdyż Wspólnota ich nie posiada, co ułatwia jej przeżywanie idei prowizorium i nieustannej teraźniejszości.

W tym duchu należy też zrozumieć brak zainteresowania Wspólnoty i wyraźnej niechęci wobec  opracowań naukowych na jej temat.

Mimo to takie istnieją. Wiadomo mi o rozprawie doktorskiej o. Ivana Restrepo  –  jezuity  żyjącego  i  pracującego  w  domu  nowicjatu  w   Medellin(w prowincji Kolumbii).

Praca ta została ukończona i przekazana do Taiz w 1973  r., dziś sama posiada wartość historyczną i zamyka jedynie pewien etap na drodze dynamicznego rozwoju Wspólnoty.

W szczecińskim Wyższym Seminarium Duchownym powstaje praca magisterska na temat wspólnoty w aspekcie eklezjalnym.

Pozostaje mi wyrazić nadzieję, że praca ta pozwoli dostrzec nowe dążenia ekumeniczne jako znaki czasu dla Kościoła, a także przekona wszystkich tych, w których Taiz budzi jedynie skojarzenia ambiwalentne.

Przedstawienie zastosowanych metod

5/5 - (2 votes)

W badaniach empirycznych zastosowany został zespół metod psychologicznych złożonych z:

  •  Skali Doświadczenia Religijnego (SDR) własnej konst­rukcji,
  • ankiety,
  • kwestionariusza Dirka Hutsebauta.

Skala Doświadczenia Religijnego[1] jest jednowymiarową, trafną skalą, składającą się z 14 twierdzeń, wobec których badana osoba wyraża różny stopień akceptacji (skala 0-6)[2]. Trafność skali została oceniona w pracy zespołu na seminarium z psychologii pastoralnej w Wyższym Seminarium Duchownym w Płocku.

Skala miała na celu wyodrębnie­nie grupy („D+”), u której osobiste doświadczenia religijne odegrały istotną rolę w rozwoju religijności oraz grupy („D-„), u której znaczenie osobistych doświadczeń religijnych było znikome.

W skład metod badawczych weszła również własna ankieta zawierająca następujące pytania:

1. Co rozumiesz przez <<przeżycie religijne>>?

2. Opisz w kilku zdaniach sytuację, w której doświadczyłeś przeżycia religijnego.

3. Wymień (w miarę możliwości według siły oddziaływania) 5 czynników motywują­cych Twoją religijność.

4. Podaj 5 motywów, dla których się modlisz.

Kwestionariusz Dirka Hutsebauta [3] w tłumaczeniu W. Prężyny składa się z 55 twierdzeń w stosunku do których badana osoba wyraża różny poziom akceptacji (skala 0 ‑ 6)[4].

Mają one na celu przede wszystkim zbadanie relacji danej jednostki do Boga. Podstawowy materiał do układania niniejszego kwestionar­iusza pochodził z dyskusji w grupach, wywiadów na tematy doświadczeń religijnych, z innych skal oraz testów religij­nych[5]. Średni  współczynnik  homogeniczności = 0,83  /­N=266/[6]­­.

Twierdzenia te dotyczyły takich obszarów religijności, jak: „zależność”, „autonomia”, „buntowniczość”, „wina”, „identyfi­kacja”, „współhumanitarność”, „norma etyczna”, „akceptacja przekonań”, „centralność religii” i „obawa przed niepewnoś­cią”[7].

W arkuszu odpowiedzi umieszczono również sześciostopniową Skalę Samooceny Religijności (SSR) („Określ swoją przynależność religijną: bardzo mocna ‑ 6, mocna ‑ 5, średnia ‑ 4, słaba ‑ 3, bardzo słaba ‑ 2, żadna ‑ 1).


[1] Patrz Aneks 2.

[2] „zdecydowanie tak” ‑ 6, „tak” ‑ 5, „raczej tak” ‑ 4, „nie mogę się zdecydować” ‑ 3, „raczej nie”‑ 2, „nie” ‑ 1, „zdecydowanie nie” ‑ 0).

[3] Patrz Aneks 3.

[4] Odpowiedzi, jak w SDR.

[5] E. Kusz, Poziom dojrzałości religijnej na różnych etapach funkcjonowa­nia w Ruchu Światło – Życie. praca magisterska. Lublin 1988.

[6] Śliwak J. Psychologiczne korelaty altruizmu endocentrycznego i egzocentrycznego. praca doktorska. Lublin 1988.

[7] Klucz do kwestionariusza Hutsebauta znajduje się w Aneksie nr 4.