Niespełna siedem lat temu rozpoczęło się moje spotkanie z Taiz i trwa nadal. Udział w Europejskich i Międzykontynentalnych Spotkaniach Młodych pozwolił mi na odczytanie Kościoła w jego dynamicznej żywotności, nieustannej młodości duchowej i powszechności orędzia pojednania.
Celem mojej pracy jest przedstawienie Taiz jako Wspólnoty życia monastycznego, sięgającej korzeniami wczesnego cenobityzmu chrześcijańskiego i wykazanie znaczenia jej posłannictwa wobec Kościoła i świata.
Przeprowadzając wnikliwą analizę źródeł można powiedzieć, że „Dobrą Nowiną” dla Kościoła jest właśnie Wspólnota Taiz, która uczy młodych chrześcijan doświadczać Kościoła pojednanego.
Antycypacja pojednania należy bowiem do istoty jej powołania realizowanego w wymiarze wspólnotowym, ekumenicznym i misyjnym (rozdział I).
Temat podejmujący problem integracji Kościoła należy do podstawowych zagadnień współczesnej eklezjologii.
Wspólnocie Taiz zawdzięczamy wypracowanie nowego sposobu uprawiania ekumenizmu, który przekroczył fazę dyskursywną przechodząc do sfery działań praktycznych, duszpasterskich. Chodzi tu o aktywny twórczy proces jednoczenia chrześcijan pojednanych z Bogiem, z drugim człowiekiem i samym sobą (rozdział II).
Pojednanie jest drugim imieniem zbawienia, dotyczy każdego człowieka, którego codzienna egzystencja musi opierać się na pozytywnym przeżywaniu tych trzech relacji.
Wspólnota nie podaje gotowych rozwiązań, lecz doprowadza młodych do autorefleksji i samodzielnego podejmowania zaangażowania tam gdzie żyją. Na tym polega pedagogia Taiz. Wspólnota zaprasza młodych na spotkanie europejskie i międzykontynentalne na Pielgrzymkę Zaufania przez Ziemię, aby z pewnej odległości od miejsca zamieszkania z perspektywy rychłego powrotu nauczyli się nowego spojrzenia, radowania się z faktu bycia Kościołem ciągle młodym (rozdział III).
Podstawą niniejszych rozważań jest analiza źródeł Taiz, czyli pism samego Założyciela jak i całej Wspólnoty.
Cenne okazały się dwa opracowania w postaci książkowej.
Książka J.M. Paupert’a stanowi bogaty materiał faktograficzny. Poprzez szerokie cytacje najwcześniejszych dzieł założyciela Wspólnoty autor wnosi dużo światła w dzieje początków.
„Brat Roger Założyciel Taiz” K. Spink to dzieło późniejsze, pochodzące z lat osiemdziesiątych. Nosi ono cechy dokumentu o specyficznej formie; gdzie partie narracyjne w dyskretny sposób przechodzą w monolog brata Rogera.
Artykuły w czasopismach katolickich i teologicznych („Znak” „Communio”) posiadają wartość dobrych, rzeczowych komentarzy.
Zebranie odpowiedniej literatury źródłowej sprawiło mi najwięcej problemów. Dotarcie do materiałów archiwalnych Taiz jest w zasadzie niemożliwe, gdyż Wspólnota ich nie posiada, co ułatwia jej przeżywanie idei prowizorium i nieustannej teraźniejszości.
W tym duchu należy też zrozumieć brak zainteresowania Wspólnoty i wyraźnej niechęci wobec opracowań naukowych na jej temat.
Mimo to takie istnieją. Wiadomo mi o rozprawie doktorskiej o. Ivana Restrepo – jezuity żyjącego i pracującego w domu nowicjatu w Medellin(w prowincji Kolumbii).
Praca ta została ukończona i przekazana do Taiz w 1973 r., dziś sama posiada wartość historyczną i zamyka jedynie pewien etap na drodze dynamicznego rozwoju Wspólnoty.
W szczecińskim Wyższym Seminarium Duchownym powstaje praca magisterska na temat wspólnoty w aspekcie eklezjalnym.
Pozostaje mi wyrazić nadzieję, że praca ta pozwoli dostrzec nowe dążenia ekumeniczne jako znaki czasu dla Kościoła, a także przekona wszystkich tych, w których Taiz budzi jedynie skojarzenia ambiwalentne.